agonia
deutsch

v3
 

agonia.net | Richtlinien | Mission Kontakt | Konto erstellen
poezii poezii poezii poezii poezii
poezii
armana Poezii, Poezie deutsch Poezii, Poezie english Poezii, Poezie espanol Poezii, Poezie francais Poezii, Poezie italiano Poezii, Poezie japanese Poezii, Poezie portugues Poezii, Poezie romana Poezii, Poezie russkaia Poezii, Poezie

Artikel Gemeinschaften Wettbewerb Essay Multimedia Persönlich Gedicht Presse Prosa _QUOTE Drehbuch Spezial

Poezii Rom�nesti - Romanian Poetry

poezii


 


Weitere Texte dieses Autors


Übersetzung dieses Textes
0

 Kommentare der Mitglieder


print e-mail
Leser: 3654 .



De Gheorghe war mi’m Schefu beim Fische.
mundart [ ]
Verzählt im Johrmarker Dialekt

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
von [Vunjohrmark ]

2006-07-24  |     | 



Wann des net wohr gewen wär, hätt de Mesmer vun Kniis mer des gar net verzählt.

Kniis war noch nie e reines Schwowedorf. Dort hun schun immer aah Rumänre un Zigeinre gewohnt. Un die hun sich irgendwie vertraa. Sie ware ka so dicke Freinde, wie des heit zu Tach manche Leit gere als Modell forr e vereintes Europa verkaafe, awwer sie hun in so ooner Art „friedlicher Koexistenz“ gelebt. Des hot bedeit, dass vill aah die Sproch vun de annre gered hun: die Schwowe rumänisch, ungarisch odder sogar zigeinrisch un die annre halt deitsch.

Die Gschicht vum Gheorghe un ’m Schefu – des war de şef de post, asso de Militzschef – hot de Mesmer vun Kniis, de wu ich perseenlich kenn, mer so verzählt, wie ich’s jetz do ufgschrieb hun.

In de sibzicher Johr vor’m 2000er ware de Gheorghe – ob des e Rumäner odder e Zigeiner war, is net so wichtich – un de Militzschef vun Kniis dicke Freinde. A’me heiße Summertach hot de Gheorghe gemoont: „Heerscht, Schefu, fahre mer net zum Fische? Du host doch e neies Carpați kriet.“ Ob des e Dienst- odder e Privatmotorett war, is net iwerliwert.
„Die Idee is net schlecht“, hot der glei gsat, „awwer es erscht misse mer des unser Weiwer son.“

Na ja, die Weiwer hun ehre Bajdasche jo gekennt, awwer sie hun doch grienes Licht gewwe un die zwaa sin in Richtung Kniiser Delta aus’m Dorf gfahr. Norr de Herrgott waaß wie un wieso, awwer de Gheorghe un de Schefu sin statt am Wasser, im Nochberschdorf im Wertshaus gelannt. Dort hun se wie dorch e Wunner alte Freinde getroff un gut gebechert. Wie die Sunn sich geger Owed langsam iwer Biled uf de Wech gemach hot un die Leit schun uf’m Homwech aus der Kollektiv ware, hun die zwaa an ehre Weiwer gedenkt un sofort sin ne aah die net gfangne Fisch ingfall. Weil awwer es Kniiser Delta so fischreich war, dass jeder Depp dort a’me lange Tach etwas gfang hätt, war klar, dass se sich ohne Fisch dehom net siehn losse därfe.

De Gheorghe war awwer um e gute Einfall nie verlegen. Er hot mi’m Wert gered un der hot ne aus seim Vorrat zwaa ellelange, tiefgfrohrne Fisch verkaaft. De Gheorghe hot se in seim Rucksack verstaut un ab is es gang Richtung Kniis.

Wie se ins Dorf kumm sin, hun se ah do am Wertshaus vorbei misse un dort drin is es zimlich laut zugang. Die Kollektivbaure hun sich noch e Bier vergunnt un aah so mancher Arweter aus der Stadt is uf’m Hoomwech vum Zug noch uf e Korze ingekehrt. Forr e pflichtbewusste Militzschef is es nateerlich Dienstpflicht, nozuschaue wu’s bissje laut hergeht.

De Gheoerghe un de Schefu – so hun ah die annre Männer de Militzschef genennt, aah wann’s gar ka zwatte Militz in Kniis gewwe hot – hun sich zu de annre gsitzt un de Kellner hot ne glei zwa Stample Rakki gebrung. Merr kennt halt sei Stammgäst.

Un weil merr sich im Dorf sowieso gekennt hot, hatte die zwaa neie Gäst de Gsprächsfadem aah schnell ufgegriff. Es is um de neie Kielkaste gang, dee wu de Hansjerch vun der Caritas aus Deitschland kriet hot. Ob er iwerhaupt berechtigt gewen wär, oone zu krien odder net, war ka Thema. Es is bloß drum gang, wie gut der gfrehrt.
„Stoonhart, son ich eich, werd alles, was merr dort ni’n let“, hot de Hansjerch stolz behaupt.
Einiche hun des net glaawe wolle, annre hun gemoont, merr kann sei Esse aah im Keller odder im Brunne kiel halle, un so sin die Meinunge hin un her gang, bis de Gheorghe druf gsat hot:
„Wer heit zu Tach e gutes Carpați hot, der brauch iwerhaupt ka Kielkaste. Do schaut her, de Schefu un ich ware beim Fische un sin uf’m Homwech so schnell gfahr, dass unser Fisch im Rucksack stoonhart gfrohr sin. Stimmts, Chefu?“
De Militzschef hot iwers ganze Gsicht gstrahlt, hot sei Stampl ghob un gsat: „So is es, Gheorghe. Prost!“

.  |










 
poezii poezii poezii poezii poezii poezii
poezii
poezii Eine virtuelle Heimstätte der Litaratur und Kunst poezii
poezii
poezii  Suche  Agonia.Net  

Bitte haben Sie Verständnis, dass Texte nur mit unserer Erlaubnis angezeigt werden können.
Copyright 1999-2003. agonia.net

E-mail | Vertraulichkeits- und Publikationspolitik

Top Site-uri Cultura - Join the Cultural Topsites!